सध्या कार्यालय-घर हा प्रवास फारच वेळ घेऊ लागला आहे. कारण सांगायलाच नको - पाऊस, रस्त्यांवरील खड्डे (नव्हे खड्डयामधील रस्ते..) आणि शिस्तप्रिय पुणेकर! काल गाडी इंच-इंच पुढे दामटत असताना "नेमेचि येतो पावसाळा" ह्या काव्यपंक्ती आठवल्या. मनातली चडफड hornद्वारे व्यक्त करण्याशिवाय गत्यंतर नव्ह्ते. रस्ता मोकळा होण्याची वाट बघता बघता, मनात शब्दखेळ सुरू झाला. त्या खेळाला अर्थपूर्ण बनविण्याचा हा एक सूक्ष्म प्रयत्न.
नेमेचि येतो पावसाळा...
नभ वसुधेचा मिटतो अबोला,
रंगतो भूमंडळी मिलन सोहळा,
मृद्गंधाची धुंदी नाही असा विरळा...
नेमेचि येतो पावसाळा...
मंडूक गायनाला येतो उमाळा,
बालपणीच्या आठवणींना मिळतो उजाळा,
झुलते मन हर्षोल्लासाचा हिंदोळा...
नेमेचि येतो पावसाळा...
सोडून जातो खड्डयांचा गोतावळा,
कुंद वासाचा येतो उबाळा,
सूर्यकरांची ओढ लावी जिवाला...
तरी मज वाटे त्याचा जिव्हाळा,
सर्जनशीलतेचा फुलवी पिसारा...
नेमेचि यावा पावसाळा...
नेमेचि यावा पावसाळा...
No comments:
Post a Comment